Kwetsbaarheid…. is best een ding voor ons mensen.
Jezelf kwetsbaar opstellen is naar ons idee hetzelfde als die droom waarin je naakt rondloopt in een winkelcentrum en iedereen je nakijkt, nawijst of uitlacht.
Doodeng en ronduit vernederend.
Hierover heb ik al eerder een blog geschreven. Vandaag een ander aspect van kwetsbaarheid.
Je kwetsbaar tonen in de relatie met je partner kan namelijk best spannend voelen.
Daarmee bedoel ik niet of je het lastig vind om een discussie aan te gaan of om te zeggen dat je het ergens niet mee eens bent.
Maar:
Durf jij in zo'n gesprek, discussie of ruzie, die soms best heftig kunnen zijn, ook jouw kwetsbaarheid te tonen?
Door bijvoorbeeld te zeggen hoe je je voelt als jouw partner een kwetsende opmerking maakt.
Of reageer je direct boos, ga je met de deuren slaan of loop je weg als zoiets gebeurt?
Ze zeggen wel eens dat op een verbindende manier communiceren met je partner gelijk staat aan het spelen in de Champions League.
Je moet wel van hele goede huize komen om midden in een verhitte discussie, waarin jullie allebei je gelijk willen halen, ineens te bedenken: Oh wacht, ik moet nu vertellen hoe ik mij voel als hij dit tegen mij zegt.
Daar ben je op zo'n moment niet mee bezig (en indien dit wel het geval is: Vertel me hoe je dat doet!).
Maar lukt het je op andere momenten wél?
Ben jij in staat om, als je even niet lekker in je vel zit, een rotdag hebt of ergens over piekert, naar je partner te stappen en te vertellen hoe je je voelt en waar je op dat moment behoefte aan hebt?
Dit vraagt soms best een beetje moed. En het vraagt om een kwetsbare opstelling van jouw kant.
Dat kan soms best lastig zijn. Helemaal als je als kind hebt geleerd dat je je niet zo moet aanstellen.
Of dat je van een mug een olifant maakt. "Kom op, niet zo zeuren. Houd op met huilen en doe wat ik je zeg."
Als gevoelens er vroeger niet mochten zijn, weggewoven werden of genegeerd, dan is het verdraaid ingewikkeld om tegenover je partner wél te vertellen wat er in je omgaat of wat zijn (of haar) woorden met je doen.
Maar wat gebeurt er als je dat níet doet en je al die tijd al jouw emoties en frustraties opkropt?
Omdat je niet weet hoe je er anders mee om moet gaan?
Grote kans dat je dan op een keer ontzettend zult uitvallen tegen je partner of kinderen, waardoor je vrijwel zeker een nare reactie terug zult krijgen. Dit hadden ze namelijk niet zien aankomen.
Resultaat: jouw probleem is nog steeds niet opgelost én je blijft met een nog rotter gevoel zitten. Waardoor je emmer nog sneller overloopt.
Stel dat je je partner wél in vertrouwen had genomen en had verteld waar je mee zit, wat je daarbij voelt.
Stel dat je wel de moed had gehad om te vertellen waar jij op dat moment behoefte aan had?
Wat zou er dan gebeurd zijn?
Brené Brown heeft hier, naar aanleiding van een van haar onderzoeken, een boek over geschreven: "De kracht van kwetsbaarheid."
Zonder een hele samenvatting te geven van haar boek, vind ik haar kernboodschap heel helder:
"Mensen zijn gemaakt om in verbondenheid met elkaar te leven. Jezelf kwetsbaar opstellen is nodig om verbondenheid, moed en compassie te bewerkstelligen. Schaamte zorgt ervoor dat je bang bent om kwetsbaarheid te tonen, waarmee je ook minder betrokkenheid, vertrouwen en creativiteit ervaart en je je ook minder verbonden voelt."
Vind jij dit ook lastig? Je bent lang niet de enige.
En, nog mooier: Je kunt dit veranderen!
En ik kan je daarbij helpen.
Wil je ook leren hoe je op een verbindende manier kunt communiceren?
Wil je van dat oude zeer af, weer leren voelen en contact met jezelf maken?
Wil je weer happy zijn in je relatie én happy met jezelf?
Neem dan contact met mij op voor een gaaf aanbod!
Reactie plaatsen
Reacties