Kwetsbaarheid

Jezelf kwetsbaar opstellen is naar ons idee hetzelfde als die droom waarin je naakt rondloopt in een winkelcentrum en iedereen je nakijkt, nawijst of uitlacht.

Doodeng en ronduit vernederend. Of niet?

Nou, niet helemaal....

Er is ook een andere kant. Ik heb dit zelf onlangs ondervonden.

Ik plaatste een bericht op social media waarin ik mij (naar mijn idee dan, hè) kwetsbaar opstelde en anderen om hulp vroeg. Geloof me, dit voelde voor mij hetzelfde als een naaktfoto van mezelf plaatsen op Instagram of die gênante droom.

Van tevoren kwamen allerlei gedachten in mij op:

• Moet ik dit wel doen?
• Wat zullen mensen wel van me denken?
• Nu kom ik echt over als een wanhopig iemand!
• Dit is de domste post die ik ooit heb geplaatst!
• Wat denk je hier nu mee te bereiken?

En ga gerust nog even verder met het aanvullen van dit rijtje met kritische en vooral niet-helpende gedachten. Tja, ook hulpverleners hebben een kritisch stemmetje, we zijn net mensen af en toe ;-)

Toch plaatste ik het bericht, en wat bleek, tot mijn eigen verbazing?

Ik kreeg meer reacties dan ik ooit eerder heb gekregen. Lieve reacties van mensen die in mij geloofden. Reacties van mensen die mij feedback gaven, contact met mij opnamen om tips te delen of een aanbod deden voor een brainstormsessie (dank je wel, Kim!). Het bericht werd zelfs veel gedeeld.

Met andere woorden: doordat ik mij, in mijn ogen, kwetsbaar opstelde, stelde ik mij open voor reacties van anderen en waren die reacties ook nog eens positief!

Wat wil ik hier nu mee vertellen?

Stel je voor: Jij zit ergens mee. Je loopt hier al een tijdje mee rond, maar durft er niet over in gesprek te gaan met iemand, omdat je bang bent voor wat een ander zou kunnen zeggen of doen. Dus houd je het voor jezelf, maar ondertussen stapelen de emoties zich in jou op, totdat het uiteindelijk, door een kwetsende opmerking van iemand, een keer tot ontploffing komt!

En wat gebeurt er dan?

Mogelijk zul je dan ontzettend uitvallen tegen je man, vrouw, collega of kinderen, waardoor je zeker een nare reactie zult krijgen. Dit hadden ze namelijk niet zien aankomen. Resultaat: jouw probleem is nog steeds niet opgelost én je blijft met een rotgevoel zitten.

Stel dat je die persoon wél in vertrouwen had genomen en jij hem had verteld waar je mee zit, wat je daarbij voelt en je had die persoon om hulp gevraagd? Wat zou er dan gebeurd zijn?

Brené Brown heeft hier, naar aanleiding van een van haar onderzoeken, een boek over geschreven: "De kracht van kwetsbaarheid."

Zonder een hele samenvatting te geven van dit goed te lezen boek, er zijn er genoeg op internet te vinden, vind ik haar kernboodschap heel duidelijk:

"Mensen zijn gemaakt om in verbondenheid met elkaar te leven. Jezelf kwetsbaar opstellen is nodig om verbondenheid, moed en compassie te bewerkstelligen. Schaamte zorgt ervoor dat je bang bent om kwetsbaarheid te tonen, waarmee je ook minder betrokkenheid, vertrouwen en creativiteit ervaart en je je ook minder verbonden voelt."

Pfff... ik vind het nogal wat. Persoonlijk ervaar ik wel een drempeltje als mij wordt gevraagd aan een ander mijn zielenroerselen te delen.

Aan de andere kant, het levert je wel een heleboel op, als je jezelf durft open te stellen voor een ander, je je echte zelf laat zien. Wanneer je laat zien wat er in je omgaat, wat je van een ander nodig hebt, náást de ander in plaats van tegenover de ander durft te gaan staan, ontstaat er openheid van beide kanten. Misschien moet de lucht eerst geklaard worden en worden er dingen gezegd die even pijn doen. Uiteindelijk kom je daardoor nader tot elkaar en ontstaat er die verbondenheid waar iedereen stiekem naar op zoek is.

Vind jij dit ook lastig? Je bent dus lang niet de enige. En: je kunt dit veranderen!

Heb je hierbij een duwtje in de juiste richting nodig? Neem dan contact met mij op.