Gisteren was het complimentendag.
Vandaag wil ik je daarom iets vertellen over zelfcompassie.
Wat mij betreft is zelfcompassie het grootste compliment dat je jezelf kunt geven.
Wat is zelfcompassie?
Misschien heb je er al eens van gehoord, misschien is de term nieuw voor je.
Want wat is zelfcompassie?
Ik leg het je uit met behulp van een voorbeeld.
Stel je voor:
Een vriendin vertelt dat zij een rotperiode heeft.
Ze zit er helemaal doorheen en uit haar verdriet bij jou.
Wat doe je dan?
Grote kans dat je haar zult troosten en bemoedigende woorden zal spreken.
Misschien een arm om haar heen, een knuffel.
Hoe zal ze zich daarna voelen, denk je?
Ik ga ervan uit dat ze zich gehoord en gezien voelt, waardoor ze zich misschien iets beter voelt.
En nu is het volgende het geval:
Jij voelt je al een paar dagen rot, je zit er helemaal doorheen en je voelt je verdrietig.
Je kunt er met niemand goed over praten, want er is even niemand beschikbaar.
Hoe ga je dáár mee om?
Troost je dan ook jezelf? Spreek je jezelf bemoedigend toe? Sla je je armen om jezelf heen?
Zodat je jezelf gezien en gehoord voelt en je je daarna misschien iets beter voelt?
Ik ben heel benieuwd wat hier jouw reactie op is.
Ik acht de kans namelijk groter dat je als volgt zult reageren:
"Wat een klotesituatie is dit."
"Tjonge jonge, waarom gebeurt mij dit nou?"
"Dit overkomt mij natuurlijk weer!"
Of:
"Nou, stel je niet zo aan."
"Je bent ook gewoon een zeikerd."
"Nou, hup, weg met die tranen en gewoon doorgaan met leven."
Eigenlijk is dat maar raar:
We kunnen wel compassievol naar een ander reageren, troost bieden en een knuffel geven.
Maar ons zelf een stukje compassie geven vinden we abnormaal.
Terwijl de kans groot is dat wanneer we dit wel doen, we ons daarna beter zullen voelen.
Dat is zelfcompassie.
Een hand op je hart terwijl je jezelf bemoedigend toespreekt kan troostend zijn
Op welke manier kun je zelfcompassie betonen?
Psycholoog Kristin Neff schreef er een aantal boeken over, heeft daar zelfs onderzoek naar gedaan.
Zij beschrijft drie elementen van zelfcompassie:
1. Zelfvriendelijkheid
Dit is eigenlijk zoals ik hierboven beschreef: Jezelf liefdevol toespreken en erkenning geven dat het even rot is. "Ja, dit voelt echt even naar voor me," zou je kunnen zeggen. Soms helpt het om hierbij een hand op je hart of op je wang te leggen, waarmee je jezelf troost biedt.
2. Gedeelde menselijkheid
Ook al lijkt het dat jou altijd dit soort dingen overkomen, je bent écht niet de enige. Erkennen aan jezelf dat lijden en pijn nu eenmaal bij het leven hoort, geeft ruimte in je manier van denken en hoe je met de situatie omgaat.
3. Mindfulness
Dit is misschien het lastigste element. Mindfulness houdt onder andere in dat je op een beschouwende manier naar je gedachten en gevoelens kijken zonder daar een oordeel over te vellen.
Mindfulness is ook dat je in het hier en nu probeert te blijven en je niet laat meeslepen door je gedachten en gevoelens. Dit betekent dus niet dat ze er niet mogen zijn, juist wél. Maar het betekent dat je er op een niet oordelende manier naar kijkt. Je mag je emoties echt even voelen, erbij stilstaan.
Dus niet: "Wat ben ik toch een enorme trut. Zie je nou wel dat ik er niets van kan."
Maar wel: "Oké, ik ervaar nu negatieve gedachten over mezelf, waardoor ik me nog rotter voel. Dat is oké, het mag er zijn."
Hulp nodig om te leren hoe je jezelf compassie kunt bieden?
Ik hoop dat ik je met dit blog inspireer om af en toe wat compassie naar jezelf te tonen, zoals je dat naar een ander zou doen. Je knapt ervan op!
Echt waar.
Vind je dit lastig en kun je hierbij wel wat hulp gebruiken?
Neem dan contact met mij op!
Reactie plaatsen
Reacties